ორმუზის სრუტე - ვის უმიზნებენ ამერიკელი „არწივები“?


ამერიკი შეერთებული შტატების თავდაცვის დეპარტამენტის (პენტაგონი) გადაწყვეტილებით, ორმუზის სრუტეში დამატებითი დამრტყმელი დაჯგუფება გაიგზავნა, ავიამზიდ CVN 72 "Abraham Lincoln"-ის მეთაურობით.

CVN 72 "Abraham Lincoln"
CVN-74 "John C. Stennis"
შეგახსენებთ, რომ აქ უკვე იმყოფება ორი დამრტყმელი ჯგუფი, რომელთაც მეთაურობენ CVN-74 "John C. Stennis"-ი და CVN-70 "Carl Vinson"-ი. აღნიშნული სამივე ავიამზიდი, განეკუთვნება "Nimitz"-ის კლასს; აღჭურვილნი რა ბირთული ძალური დანადგარით ისინი დამსახურებულად  ითვლებიან მსოფლიოს უდიდეს გემებად. როგორც ცნობილია, სწორედ CVN-70 "Carl Vinson"-ის ბორტიდან მოხდა ოსამა ბინ ლადენის სხეულის წყალში ჩაშვება.
CVN-70 "Carl Vinson"
ირანსა და დასავლეთს შორის ომს, მასმედიის წარმომადგენლები დიდიხანია ელიან. სამხედრო ოპერაციის შესაძლებლობას უკვე 2007 წელს განიხილავდნენ. ისლამური რესპუბლიკის წინააღმდეგ, სამხედრო მოქმედებების დაწყებას მსოფლიო ისრაელისგან ელოდა თუმცა არანაკლებ აქტიურობას იჩენდა პენტაგონიც, მაგრამ დაპირისპირება ცხელ ფაზაში ჯერჯერობით არ გადასულა.
ირანი, რომელსაც დასავლეთი ბირთული იარაღის შექმნას  აბრალებს, როგორც ჩანს დათმობას არ აპირებს და 2011 წლის ბოლოს ამერიკული დრონის ხელში ჩაგდებით, სიტუაცია აღმოსავლეთში უკიდურესად დაძაბა; ამას, აწი უკვე დაემატა  ორმუზის სრუტის გადაკეტვის მუქრა, ისლამური რესპუბლიკის მხრიდან და თეჰერანის ცენტრში, ბირთულ სფეროში მომუშავე ირანელი მეცნიერის, 32 წლის აჰმადი როშანის, მკვლელობა
"Адмирал Кузнецов"
არანაკლებ ყურადსაღებო არის მდგომარეობა სირიაში, სადაც ბაშარ ასადს „არაბული გაზაფხული“ უკვე დაუდგა. ამჟამად სირიის ტერიტორიულ წყლებში იმყოფება, ბაშარ ასადის მეგობრის და მხარდამჭერის, რუსეთის, ჩრდილოეთის ფლოტის ფლაგმანი, "Адмирал Кузнецов"-ი.

აშშ-ს საზღვაო ფლოტის კრეისერი “Philippine Sea“ საქართველოშია

დახვედრის საზეიმო ცერემონიალი ბათუმის  ნავსადგურში საქართველოს შსს-ს სასაზღვრო პოლიციის უფროსის მოადგილის, სანაპირო დაცვის დეპარტამენტის დირექტორის, პირველი რანგის კაპიტან ბესიკ შენგელიას მონაწილეობით გაიმართა.
ვიზიტის ფარგლებში სანაპირო დაცვის ხელმძღვანელობისა და ხომალდის მეთაურების შეხვედრაა დაგეგმილი. ამასთან, წრთვნების დაგეგმვის მიზნით ამერიკული გემის ეკიპაჟი და სანაპირო დაცვის ოფიცრები საერთო შეხვედრას გამართავენ. 18 ოქტომბერს კი აშშ-ის ხომალდი "PHILIPPINE SEA" და სანაპირო დაცვის კატარღები P-101 და P-102 ზღვაში ერთობლივ პრაქტიკულ წვრთნებში მიიღებენ მონაწილეობას.
„ტიკონდეროგას“ კლასის გემები იყვნენ პირველები აშშ-ს საზღვაო ძალების შემადგენლობაში რომლებიც აღიჭურვნენ საბრძოლო ინფორმაციისა და მართვის სისტემა „იჯისით“, რო­მე­ლიც ხო­მალდს სა­შუ­ა­ლე­ბას აძ­ლევს, 190 კმ-ს რა­დი­უს­ში ერ­თ­დ­რო­უ­ლად უთვალთვალოს და მიიტანოს იერიში საჰაერო, მიწისზედა, წყალზედა და წყალქვეშა სამიზნეებზე.  სისტემის მთავარი ელემენტი არის მისი უნივერსალური რადიოლოკაციური სადგური AN/SPY-1 A, B ან D, 5 მვტ სიმძლავრის ოთხი ბრტყელი ფაზირებული საანტენო საფარი, რომელიც ასრულებს დაკვირვებას 360°-ზე.
„იჯისს“ შესწევს ძალა ავტომატურ რეჟიმში აწარმოოს 250-დან 300-დე მიზნის ძებნა, აღმოჩენა, თვალთვალი და ყველაზე სახიფათო სამიზნეებს დაუმიზნოს 18-მდე  SM-2 (RIM-66 Standard missile) ან SM-3 (RIM-161 Standard Missile 3) ტიპის მართვადი საზენითო რაკეტა.
  • სისტემის მოქმედება ვრცელდება გემიდან 190 კმ-ზე  360°-ით.
  •   საჰაერო-კოსმოსური სამიზნეების აღმოჩენის სიშორე 320 კმ-თ შემოიფარგლება.

 r
"USS Philippine Sea (CG-58)"-ი საქართველოს ტერიტორიულ წყლებს 20 ოქტომბერს დატოვებს.











საბრძოლო საგუშაგო „შუკვანი“

ISAF-ის ოპერაციაში დაღუპული ქართველი მებრძოლის სახელს საბრძოლო საგუშაგო ატარებს.
5 სექტემბერს ავღანეთში, ჰილმანდის პროვინციაში, საბრძოლო ოპერაციის დროს დაიღუპა უფროსი ლეიტენანტი მუხრან შუკვანი, მესამე ბრიგადის 31-ე ბატალიონის ასეულის მეთაური.
საგუშაგო სადაც მუხრან შუკვანი მსახურობდა მის საპატივცემოდ  „შუკვანის“ სახელს ატარებს
„სანამ გარდავიცვლები, მინდა ისე გავლიო წუთისოფელი, რომ სიკვდილიც საამო იყოს და ღმერთმა მიიღოს ჩემი ცოდვილი სული“

არადა, ზოგჯერ ისეც ხდება, რომ არ ელი, ის კი მოდის”, – მიუხედავად იმისა, რომ ამ სტრიქონების ავტორი მუხრან შუკვანი გამუდმებით სიკვდილს უყურებდა თვალებში, მაინც არ ელოდა, რომ სნაიპერის ტყვია 2010 წლის 5 სექტემბერს მოუსწრაფებდა სიცოცხლეს. ამ დღეს დაიწყო კიდევ ერთი ტრაგედია, მუხრანი პირველი “ავღანელი” იყო, რომლის ქართულმა სისხლმაც კვლავ მორწყო უდაბნოს მიწა.
 
5 სექტემბერს ავღანეთში, ჰილმენდის პროვინციაში, საბრძოლო ოპერაციის დროს დაიღუპა უფროსი ლეიტენანტი მუხრან შუკვანი, მესამე ბრიგადის 31-ე ბატალიონის ასეულის მეთაური. 30 სექტემბერს პოლკოვნიკი რამაზ გოგიაშვილი, სერჟანტი დავით ცეცხლაძე, კაპრალი გიორგი კოლხიდაშვილი და კაპრალი ნუგზარ კალანდაძე შეიწირა ჰილმენდის პროვინციის დაცვამ. აფეთქების შედეგად ამავე ბატალიონის კაპრალმა, 25 წლის ალექსანდრე გითოლენდიამ ორივე ქვედა კიდური დაკარგა. მას გადაუდებელი ოპერაცია ჩაუტარდა და გერმანიაში მკურნალობს.

ასე იქცა სექტემბერი საქართველოს თავდაცვის სისტემისთვის წლის ყველაზე ტრაგიკულ თვედ.

სამწუხაროდ, ამ გმირების შესახებ თავდაცვის სამინისტროს ვებგვერდზეც და უშუალოდ უწყების პირველი პირებისგანაც ძუნწად გაიცა ინფორმაცია ტრაგედიის პირველივე დღეებში. თავდაცვის უწყებას არც შემდეგ უთქვამს არაფერი ავღანეთში დაღუპულთა შესახებ. მაშინ, როცა ავღანეთში სამშვიდობო ოპერაციის დროს ქართველების მსგავსად დაღუპული ბიჭები ეროვნული გმირებივით დაკრძალეს იტალიაში, საფრანგეთში, აშშ-ში, დიდ ბრიტანეთში და სხვაგან.
ლეიტენანტი მუხრან შუკვანი მონაწილეობდა ერაყის სამშვიდობო მისიაშიც, შეიარაღებულ ძალებში უმწიკვლო სამსახურისთვის მიღებული აქვს მესამე ხარისხის უწყებრივი ჯილდო.






"Нет аналогов в Мире"

მე-5 თაობის რუსული გამანადგურებელი რომელიც "Нет аналогов в Мире", ავიაშოუზე MAKS 2011 მოახდინა ავარიული დაშვება.
თვითმფრინავის აფრენისას ძრავიდან გამოიტყორცნა ცეცხლის ალი და შემდეგ ძრავა საბოლოოდ გამოვიდა მწყობრიდან.

გერმანიის თავდასხმა პოლონეთზე
































 მეორე  მსოფლიო ომი ევროპაში გერმანიამ დაიწყო 1939 წლის 1 სექტემბერს 4 საათსა და 45 წუთზე ვერმახტის პოლონეთზე თავდასხმით. თავდასხმის გამართლების მიზნით გერმანულმა მხარემ მოაწყო რამდენიმე ინციდენტი. ყველაზე ცნობილი მათ შორის იყო პოლონურ სამხედრო ფორმებში გამოწყობილი „სს-ის“ წევრების თავდასხმა 31 აგვისტოს რადიოსადგურ გლაივიცზე, რომლის დროსაც მათ პოლონურ ენაზე ეთერში გადასცეს პოლონეთის მიერ გერმანიისადმი ომის გამოცხადების ცნობა.

ომის პირველი გასროლა მოახდინა გერმანულმა სასწავლო გემმა „შლეზვიგ-ჰოლშტაინმა“. პოლონური არმია რიცხობრივად თანაბარი იყო ვერმახტის, თუმცა ტექნიკური და საბრძოლო ტაქტიკის მხრივ დიდად ჩამორჩებოდა თავდამსხმელებს. პოლონეთის მთავრობა დიდ იმედებს ამყარებდა საფრანგეთის და დიდი ბრიტანეთის სამხედრო დახმარებაზე, რომელებთანაც მას ე.წ. „გარანტიის პაქტი“ ჰქონდა დადებული 1939 წლის 30 მარტს. ბრიტანეთმა და საფრანგეთმა 3 სექტემბერს ულტიმატუმი წაუყენეს გერმანიას და მოსთხოვეს ჯარების დაუყოვნებლივი გამოყვანა პოლონეთის ტერიტორიიდან. „გარანტიის პაქტის“ მიხედვით ინგლის-საფრანგეთს ულტიმატუმის შეუსრულებლობის პირობებში სამხედრო მოქმედებები უნდა დაეწყოთ არაუგვიანეს 15 დღისა. ჰიტლერი იმედოვნებდა, რომ დასავლეთის სახელმწიფოები ისეთივე ნეიტრალურ პოზიციას დაიკავებდნენ პოლონეთის მიმართ, როგორიც ეკავათ გერმანიის მიერ ჩეხოსლოვაკიის დაპყრობის და ავსტრიის ანშლუსის დროს. გერმანიაზე თავდასხმას ადგილი არ ჰქონია, მიუხედავად იმისა რომ პოლონეთის ორივე მოკავშირემ - ინგლისმა და საფრანგეთმა გერმანიას ომი გამოუცხადა.

17 სექტემბერს პოლონეთის იმედებს წერტილი დაესვა. რიბენტროპ-მოლოტოვის პაქტის საიდუმლო დამატებითი პროტოკოლის შესაბამისად წითელმა არმიამ მოახდინა პოლონეთის აღმოსავლეთი ნაწილის ოკუპაცია. მიუხედავად ამ ძალადობრივი ფაქტისა ამჯერად ინგლისს და საფრანგეთს საბჭოთა კავშირისათვის ომი არ გამოუცხადებიათ. იმავე დღეს პოლონეთის მთავრობამ დატოვა ქვეყანა და რუმინეთს შეაფარა თავი. პოლონეთის სამხედრო მარცხი გარდაუვალი იყო.

28 სექტემბერს დაეცა პოლონეთის დედაქალაქი ვარშავა, რომელიც 18 სექტემბრის შემდეგ ვერმახტის ალყაში იყო და განუწყვეტლივ იბომბებოდა. 29 სექტემბერს გერმანელებმა აიღეს მოდინის ციხესიმაგრეც.

8 ოქტომბერს ბრესტ-ლიტოვსკის შეთანხმების თანახმად პოლონეთი სადემარკაციო ხაზის საშუალებით გაიყვეს გერმანიამ და სსრკ-მა. გერმანიამ არა მარტო ვერსალის ზავით დაკარგული ტერიტორიები დაიბრუნა, არამედ მესამე რაიხის შემადგენლობაში შევიდა თითქმის მთელი ცენტრალური პოლონეთი ქ. ლოძთან ერთად. პოლონეთის დანარჩენ ტერიტორიაზე დაარსებულ იქნა გენერალ-გუბერნია.

პოლონეთის დაპყრობას საშინელი შედეგი მოჰყვა მშვიდობიანი მოსახლეობისათვის. უფასო მუშახელის იძულებით სამუშაობზე დეპორტირება ყოველდღიურ მოვლენად იქცა. განსაკუთრებით დაზარალდა პოლონეთის ებრაული მოსახლეობა, რომელთა განადგურებაც გერმანული რასიზმის უმაღლეს მიზანს წარმოადგენდა. იდენტურ „გენოციდს“ „კლასობრივი მტრების“ წინააღმდეგ აღმოსავლეთ პოლონეთში აწარმოებდა სსრკ-ც.

პოლონეთზე სწრაფი სამხედრო გამარჯვების შემდეგ დამკვიდრდა ტერმინი „ელვისებური ომი“ - იგივე „ბლიცკრიგი“ (გერმ. Blitzkrieg) და იგი გერმანიის სამხედრო ტაკქტიკის განუყოფელ ნაწილად იქცა 1941 წლის მიწურულამდე.

მეორე მსოფლიო ომი


მეორე მსოფლიო ომი ყველაზე მასშტაბური და სისხლისმღვრელი კონფლიქტი იყო კაცობრიობის ისტორიაში.მეორე მსოფლიო ომის განმავლობაში გერმანია, იტალია და იაპონია აწარმოებდნენ დამპყრობლურ ომებს მსოფლიოს მრავალი ქვეყნის წინააღმდეგ. მათი მთავარი მოწინააღმდეგეები იყვნენ: საფრანგეთი, დიდი ბრიტანეთი და ჩინეთის რესპუბლიკა, რიბენტროპ-მოლოტოვის პაქტის დარღვევის შემდეგ საბჭოთა კავშირი და იაპონიის პერლ-ჰარბორზე თავდასხმის შემდეგ ამერიკის შეერთებული შტატები.
მეორე მსოფლიო ომის ძირითადი ბრძოლის ადგილი იყო: აზია, წყნარი ოკეანის აუზი, ევროპა და ჩრდილოეთ აფრიკა. საომარი შეტაკებები მიმდინარეობდა აგრეთვე ჩრდილოეთ ამერიკაში (არქტიკა) ალასკასა და გრენლანდიაზე, ახლო აღმოსავლეთში - ერაყსა და ირანში, აღმოსავლეთ აფრიკაში - ეთიოპიასა და სომალიში, აგრეთვე სამხრეთ ამერიკაში ( სურინამის დაპყრობა ), ტიბეტში (ტოლსტოი-დოლანის მისია) და ანტარქტიდაზეც კი (ოპერაცია ტაბარინი).

მეორე მსოფლიო ომმა იმსხვერპლა 60 მილიონამდე ადამიანის სიცოცხლე, მათ შორის 20 მილიონამდე მშვიდობიანი მოსახლის. ომის სულისკვეთება გაჟღენთილი იყო მძლავრი იდეოლოგიზმით, რამაც ურიცხვი სამხედრო დანაშაული და მშვიდობიან მოსახლეობაზე სისტემატიური ძალადობა გამოიწვია, რომელიც გენოციდშიც კი გადაიზარდა.
პოლიტიკური ვითარება
XX საუკუნის 20-იან და 30-იან წლებში ევროპის ბევრი სახელმწიფო ტოტალიტარული რეჟიმის მმართველობის ქვეშ აღმოჩნდა. 1922 წელს იტალიის სათავეში ბენიტო მუსოლინი და ფაშისტური პარტია მოექცა. მათი ექსპანსიური საგარეო პოლიტიკის შედეგი იყო ეთიოპიის (1936) და ალბანეთის (1939) დაპყრობა იტალიის მიერ.

გერმანიაში ამ პერიოდში ძლიერდებოდა ნაცისტური პარტია, რომელმაც საბოლოო გამარჯვებას 1933 წლის არჩევნებში მიაღწია და პარტიის ლიდერი, ადოლფ ჰიტლერი გერმანიის კანცლერი გახდა. ჰიტლერის საგარეო პოლიტიკა მიმართული იყო „ვერსალის ზავის“ წინააღმდეგ, მიზნად ისახავდა ე.წ. „გროსდოიჩე რაიხის“ შექმნას და „საარსებო გარემოს“ მოპოვებას აღმოსავლეთში.

ზაარის მხარის (1935), რაინის ოლქის (1936), ავსტრიის (1938) და სუდეტის მიწების (1938) მიერთებით ჰიტლერმა თავისი გეგმის პირველი ორი პუნქტი მეტ-ნაკლებად შეასრულა. ინგლისისა და საფრანგეთის დათმობითმა პოლიტიკამ ყოველივე ამას დიდად შეუწყო ხელი. მაშინაც კი, როცა გერმანიამ ჩეხეთი მთლიანად შეიერთა (1939 წლის მარტი) ინგლისი და საფრანგეთი მხოლოდ პროტესტის ნოტით დაკმაყოფილდნენ.

ამ მოვლენებიდან მცირე ხნის შემდეგ ლიტვამ გერმანიას დაუთმო მემელის მიწები, სლოვაკეთი დამოუკიდებელი დარჩა, თუმცა გერმანიის პატრონაჟის ქვეშ. ძნელი მისახვედრი არ იყო რომ ამ ქვეყნების შემდეგ ჯერი პოლონეთზე მიდგებოდა. ამის საპირისპიროდ პოლონეთის, საფრანგეთის და ინგლისის მთავრობებმა ხელი მოაწერეს ურთიერთდახმარების ხელშეკრულებას.

1939 წლის აგვისტოში ყველასთვის მოულოდნელად გერმანიამ და სსრკ-მ ხელი მოაწერეს „ურთიერთთავდაუსხმელობის პაქტს„ (ე.წ. „რიბენტროპ-მოლოტოვის პაქტი“), რომლის დამატებით, საიდუმლო პროტოკოლში ზუსტად იყო განსაზღვრული ამ ორი ქვეყნის ტერიტორიული ამბიციები აღმოსავლეთ ევროპის დაპყრობის შემთხევევაში. პოლონეთი გერმანიასა და სსრკ-ს შორის უნდა გაყოფილიყო, ხოლო ბალტიის ქვეყნები და ფინეთი სსრკ-ის „ინტერესების სფეროდ“ ცხადდებოდა.

იაპონიის ექსპანსიური პოლიტიკა XX საუკუნის 30-იან წლებში დაიწყო. ამ ქვეყნის უმთავრესი ინტერესი ჩინეთის რესპუბლიკა იყო, რომლის ჩრდილოეთი რეგიონი, მანჯურია, 1931 იაპონიის მიერ იქნა ანექსირებული და მანშუს პროტექტორატის სახელით მისი გავლენის ქვეშ იმყოფებოდა. საერთაშორისო პროტესტის გამო იაპონიამ დატოვა „ერთა ლიგა“ 1933 წელს და 1936 წელს შეუერთდა „ანტიკომინტერნის პაქტს„.

1937 წელს დაიწყო იაპონია-ჩინეთის მეორე ომი. ევროპაში მეორე მსოფლიო ომის დაწყებამ იაპონიას ინდოჩინეთის დაპყრობის საშუალება მისცა. ამის საპასუხოდ აშშ-მა და დიდმა ბრიტანეთმა იაპონიას ემბარგო დაადეს და შეუწყვიტეს ფინანსური დახმარება. 1940 წელს იაპონია შეუერთდა „ბერლინი-რომის პაქტს“. ემბარგოს გამო იაპონიის ეკონომიკა რესურსების დიდ ნაკლებობას განიცდიდა და იმპერატორის სამხედრო წრე ერთადერთ გამოსავალს ამ კრიზისიდან აშშ-სა და ბრიტანეთის წინააღმდეგ ომში ხედავდა.
მეორე მსოფლიო ომი ევროპაში იყო გერმანიის მიერ წამოწყებული დამპყრობლური და გამანადგურებელი ომი აღმოსავლეთში „საარსებო გარემოს“ (გერმ. „Lebensraum“) მოპოვების მიზნით. გერმანიის საგარეო პოლიტიკის სავარაუდო სქემის ძირითად კომპონენტებს შეადგენდნენ:

კავშირი იტალიასა და იაპონიასთან;
ბრძოლა გერმანიისთვის გამანადგურებელი შედეგების მომტან ე.წ. „ებრაულ მსოფლიო შეთქმულების“ წინააღმდეგ;
ანტიბოლშევისტური გამანადგურებელი ბრძოლა აღმოსავლეთში „საარსებო გარემოს“ მოპოვებისათვის და დაპყრობილი ტერიტორიების გერმანელებით დასახლება.

გერმანიის საბოლოო მიზანი იყო მსოფლიოში გაბატონებული პოზიციის მოპოვება. „გერმანია იქნება მსოფლიოში გაბატონებული ძალა ან საერთოდ არაფერი არ იქნება“ წერდა ჰიტლერი თავის წიგნში „მაინ კამპფი“.

დაპყრობილი საბჭოთა კავშირი უნდა დაყოფილიყო სხვადასხვა ოლქებად რაიხსკომისრების მმართველობის ქვეშ. აქედან ბელორუსები, უკრაინელები და ბალტიისპირეთის ხალხები „საარსებოდ ვარგისად“, ხოლო რუსები კი „დაბალ რასად“ იქნენ შეფასებულნი. დაპყრობილი აღმოსავლეთ ევროპა დასახლებული უნდა ყოფილიყო გერმანელი გლეხებით და ჯარისკაცებით, ე.წ. „შეიარაღებული გლეხებით“ (გერმ. "Wehrbauern"). ნაცისტური ელიტის განზრახვით აღმოსავლეთ ევროპის ხალხები, მათი სამოქალაქო ელიტის განადგურების შემდეგ, უნდა დარჩენილიყვნენ „გაუნათლებლები, მორჩილნი და გამრჯე“ და ემუშავათ გერმანიისათვის.

1933 წლამდე ეს იდეები სერიოზულად არავის მიუღია, თუმცა ჰიტლერის პოლიტიკა სხვა არაფერი იყო თუ არა ამ გეგმის ეტაპობრივი განხორციელება. 1936 წლის აგვისტოში მიღებული „ოთხწლიანი გეგმა“ ითვალისწინებდა გერმანიის არმიის და ეკონომიკის საბრძოლო ვითარებისათვის მომზადებას ორი განსხვავებული ვარიანტისათვის: 1) 1941-1942 წ.წ. - გერმანიისათვის პოლიტიკური და სამხედრო თვალსაზრისით არახელსაყრელი ვარიანტი. 2) 1944-1945 წ.წ. - შედარებით ხელსაყრელი ვარიანტი.

1937 წლის 5 ნოემბერს ჰიტლერმა თავისი გეგმები დაწვრილებით და დაზუსტებით წარუდგინა ვერმახტის გენერალიტეტს (იხ. „ჰოსბახის პროტოკოლი“).